Droga jest zawsze wędrówką w stronę innego. Dopóki idą, rozmowa jest dla nich czymś w rodzaju wspólnego miejsca, wspólnego świata. O temat do wspólnej rozmowy tym łatwiej, że krajobraz, przez który wiedzie droga, jest znajomy. Mówiąc, można być bliskim, nie przestając być kimś innym.
E.B.
Zawsze biegnący czas nie sprzyja powolnym przechadzkom w świecie rzeczywistym – ale mogę zatrzymać uchodzący krajobraz, przystanąć pod bieloną kapliczką, dotknąć całą dłonią jej nierównej powierzchni. Więc może niech trwa.
E.B.
Dzień po dniu o świcie wgryzam się w życie.
Nowe wątki, dawno zapomniane chwile
układam w puzzle pamięci o szczęściu.
Sama siebie zapewniam, że warto,
siebie samą zaklinam, że trzeba,
i z uśmiechem na twarzy, każdy dzień zaczynam.
Od nowa odkrywam uroki bytu,
oczy zamykam na rzeczywistość szarą.
Tak bardzo się staram, tak bardzo wierzę,
iż tym razem na pewno jeszcze wiele przede mną.
E.B.